من به راستي خيلي خسته ام. خسته از دردي که مي شنوم و احساس مي کنم. خسته از سرگرداني بر روي جاده ها، تنها همچون سينه سرخي در باران. هرگز يار غاري نداشته ام که زندگي ام را بي وقفه در کنارش ادامه دهم، هرگز يار غاري نداشته ام که به من بگويد، ما از کجا آمده ايم، آمدنمان بهر چه بود و به کجا مي رويم. من خسته ام، خسته از آدم هايي که با يکديگر بد رفتاري مي کنند. تمام اين چيز ها مثل خرده هاي شيشه درون سرم جرينگ جرينگ مي کنند. من خسته ام، خسته از تمام دفعاتي که قصد کمک داشتم، اما موفق نشدم. خسته از سرگرداني در تاريکي. بيش از هر چيز، خسته از درد و رنج.درد و رنج بسيار فراوان.اگر قدرت داشتم، به درد و رنج خاتمه مي دادم، اما چنين قدرتي ندارم.انسان ها به دليل عشقشان به يکديگر کشته مي شوند،به دليل عشقشان به يکديگر.هر روز همين اتفاق مي افتد،در همه جاي دنيا.

اين ديالوگ آخر جان کافي بود.کتابشو ميدم بهت و بايد بخونيش!وگرنه کلي راجع ب جان کافي حرف مي زدم. فقط بدون فاميليش همون کافي نوشيدنيه ولي همون جوري نوشته نميشه...!